Loop zoals je bent

Ik doe al aan hardlopen zolang als ik me kan herinneren. Mijn moeder liep vroeger marathons en ik ben mijn hele leven al onderdeel van een hardloopfamilie. Ik kwam uit de kast als transgender in mijn laatste jaar aan de universiteit. Ik werd niet echt uit mijn lacrosse-team gezet, maar ik voelde me er nogal ongemakkelijk. Daardoor speelde ik mijn laatste jaar helemaal niet en ben ik weer gaan hardlopen, want ik had niet zoveel andere lichaamsbeweging en dingen om te doen.

Ik vond dat soort verbinding erg leuk als lid van een hardloopclub en ik vind het heel leuk om samen met andere mensen te trainen. Er zijn niet veel sportmogelijkheden die niet genderspecifiek zijn. Hoewel je je nog steeds moet aanmelden onder een specifiek gender, is iedereen er gewoon zodra je daar aankomt. Als je in het startvak staat, weet je niet voor welk gender ik me heb aangemeld. Ondanks alles ontdekte ik dat als ik eenmaal bij de race aankwam, dat dan niemand het wist, en dat deel van het hardlopen vond ik echt leuk.

Ik leef nu al ongeveer acht jaar authentiek als mezelf, en eerlijk gezegd was het rond die tijd dat ik begon met hardlopen. Nadat ik was begonnen met een poging om 90 dagen nuchter te zijn en nog maar net uit de kast was, begon ik met hardlopen vanwege de algemene meditatieve aard ervan en omdat ik in mijn lichaam aanwezig wilde zijn. Het ging echt hand in hand met mijn transitie en het proces van rust vinden en mezelf vinden.

Ik doe aardig wat werk als mentor van LHBTQ+-tieners en ik vertel hen wat er belangrijk is om je ruimte en je sport te vinden, ook al is dat hardlopen, omdat het er niet uit hoeft te zien zoals bij alle anderen. Ik geniet nog steeds echt van de sport en haal veel uit het hardlopen, en ik heb deze geweldige dimensie aan mijn leven toegevoegd.

Ik zou zeggen dat ik pas echt ben begonnen in januari 2010, toen ik een vriend tegenkwam. Ik wilde mijn LGBTQ+-contacten uitbreiden en ze zei: “Oh, er is een hardloopgroep, Front Runners,” en ik moest lachen, omdat het verste dat ik ooit had gelopen vier honken was voor softbal. Ik kwam opdagen met mijn hardloopschoenen, mijn joggingbroek, skihandschoenen en een skimuts, en het leek nergens op. Iemand anders die medelijden met me had, zei: ik zal met je meelopen. En ik kon zien dat ze veel sneller was. We kwamen terug en ik had zoiets van, dat was verschrikkelijk, maar de coach van het hardloopteam zei toen: “Oh, maak je geen zorgen, je leert het vast wel, maar blijf gewoon bij me.” Dat was het begin van mijn traject en sindsdien ben ik bij Front Runners.

Zonder hen zou mijn leven er heel anders uitzien. Ik ontdekte dat het mogelijk was om mezelf te worden dankzij het vertrouwen dat ik kreeg van het hardlopen en de steun die ik kreeg van de hardloopgroep en vrienden. Ik besefte niet dat deze mate van ondersteuning voor het bereiken van je eigen doelen überhaupt beschikbaar was. Het is gewoon zo’n geweldige community die zoveel steun biedt, en ik hoop dat ik ook iets teruggeef en anderen de kans kan geven om binnen te komen en te groeien als een volwaardig mens.

Ik doe nog niet zo lang aan hardlopen. Ik zou mezelf nog redelijk dichtbij een beginner willen noemen. Ik was echt op zoek naar een community en een excuus om het huis uit te gaan toen ik begon met hardlopen, en ik werd lid van een hardloopgroep. Daarna ben ik steeds meer betrokken geraakt bij de sport. Dit jaar was het eerste jaar dat New York Road Runners een non-binaire sectie in hun ranglijst toestonden, dus het voelde voor mij als het perfecte jaar om daadwerkelijk aan wedstrijden en dergelijke mee te doen.

Ik denk niet dat ik zou zijn blijven hardlopen en ik zou zeker niet de baan hebben die ik nu heb, als ik me niet bij die groep had aangesloten. Voor mij was het cruciaal om me tussen andere LHBT’ers te begeven, naast hen te lopen en de beproevingen en uitdagingen van beginnen met hardlopen te doorlopen, inclusief scheenbeenirritatie en het gevoel geen kilometer verder te willen gaan. Dat te doen samen met iemand anders die mijn gender en waar ik me in het leven bevind zou begrijpen; dat was absoluut van vitaal belang voor mij als hardloper.

Naarmate ik mijn lichaam in overeenstemming heb kunnen brengen met mijn genderidentiteit via het proces van medische, sociale en juridische transitie, heeft het hardlopen me geholpen om me thuis te voelen in een lichaam dat niet altijd als thuis heeft gevoeld. Omdat het me de kans geeft om me krachtig en ondersteund te voelen, en om onder de indruk te zijn van mijn lichaam en door mijn lichaam! Het is echt ongelooflijk om te zien hoe mijn lichaam zich voelt tijdens en na het hardlopen. Ik kan mijn schoenen overal mee naartoe nemen, en ik kan op verkenning gaan en ik heb niemands toestemming nodig.

Een deel van me goed voelen in mijn lichaam is dat ik kleding kan dragen die bevestigend is. Ik hoef niet te gaan hardlopen in kleine korte damesshorts, en ik hoef niet te gaan hardlopen in lange basketbalshorts. Hardlopen is voor mij een ruimte geworden waar ik trots kan zijn op mijn lichaam op een manier die in het verleden voor mij niet waar was. Hardlopen is zo leuk, omdat het een heel individuele sport kan zijn. Ik hoef met niemand plannen te maken om samen te gaan hardlopen, en ik hoef geen lessen te volgen of wat dan ook. Ik kan gewoon gaan hardlopen wanneer ik wil. Maar het is ook heel sociaal. Ze zeggen dat een goed marathontempo een tempo is waarmee je een gesprek kunt voeren.

Ik kom uit een familie van triatleten en marathonlopers, en een lange tijd waren mijn broer en ik de enige familieleden die weigerden meer dan een kilometer te rennen, en daar was ik eigenlijk bijna trots op. Toen ik ouder werd en een internationale baan kreeg, reisde ik naar allerlei verschillende plekken en landen. Ik wilde fit en scherp blijven voor mijn Thaiboksen, dus begon ik met hardlopen. En ik merkte dat ik er eigenlijk echt van genoot. Nu ik een minder actieve vechter ben, doe ik nog meer aan hardlopen. Vooral tijdens de pandemie ben ik nog meer gaan hardlopen, omdat het een veilige manier was om sociaal te zijn en buiten te zijn en gewoon contact te leggen met andere mensen.

Als iemand die op het snijvlak van de LGBTQ+-mensenrechten en sport werkt, ben ik echt dankbaar dat er zoveel queer-hardloopplekken in New York zijn. In queerruimtes zijn de ideeën rond genderidentiteit en de acceptatie van genderidentiteit gewoon veel vloeiender. Er is niet één enkele manier om transgender, trans-non-binair of non-binair te zijn, en ik denk dat dat echt een bron van kracht is. Dus om verwelkomd te worden in die ruimte, precies zoals ik ben, en mijn gender op geen enkele manier te hoeven uiten, geeft echt kracht, en is ook echt bevrijdend.