Trailrunning in Patagonië

Mensen die me goed kennen, of zelfs degenen die me alleen maar volgen op Instagram, weten dat ik niet graag stil zit. Ik weet niet zeker hoe ik aan die eigenschap kom, maar ik weet wel dat het al begon op zeer jonge leeftijd. Ik heb het geluk dat ik veel ervaring heb met dit soort dingen.

Veel van mijn favoriete dagen zijn lange bergtochten, of grote reizen om nieuwe landen te voet te verkennen. Ik heb het geluk dat ik een levensstijl heb waarin dit past, en een carrière die het ook daadwerkelijk mogelijk maakt.

Ik had al jaren, mogelijk tientallen jaren, een oogje op Patagonië, een regio aan de zuidkant van Zuid-Amerika. Het was een van de weinige bestemmingen die ik nooit met eigen ogen had gezien. Maar ik wilde niet met een zware, onhandige rugzak rondsjokken in Torres del Paine. Nee, ik wilde het ervaren door te gaan hardlopen op zijn ruige, met wortels gevulde paden. Ik vind hardlopen veel leuker en je ziet ook veel meer in minder tijd. Het O-circuit is misschien wel beroemd, maar mensen gaan hier zelden hardlopen. Meer inspiratie had ik niet nodig om me erin te storten. We planden een 5-daagse tocht van 136 kilometer rond het park. Voor langeafstand-trailrunners betekende dit volle dagen, maar niet gruwelijk zwaar.

Hardlopen op het O-circuit, Torres del Paine, Patagonië

Ik herinner me de eerste paar stappen nog heel duidelijk. Ik stuiterde letterlijk van de opwinding. Vóór de tocht probeerde ik mijn verwachtingen te temperen, maar toen ik de bergtoppen van Torres zag, ging ik helemaal stralen. Vijf dagen later terugkeren was bijna een anticlimax, om eerlijk te zijn. We hadden de hele laatste dag prachtig weer en een soepele trail, wat betekende dat we rond de lunch klaar waren. We hadden ons schrap gezet voor een laatste uitdaging, iets moeilijks om mee te worstelen, maar die kwam nooit. Het grootste deel van die middag heb ik in mijn dagboek zitten schrijven. Ik had een paar jaar gepland voor deze run (bedankt, COVID) en ineens was het voorbij. Het drong pas tot me door bij het avondeten.

De logistiek van onze trailrun was vreselijk complex. De grootste succesfactor – en een suggestie die ik anderen zou geven – is om het geld te besteden om elke nacht in een hut te overnachten. Door een hut te boeken kun je het gewicht van je bagage beperkt houden. Het geeft je ook de kans om een aantal lokale bewoners te leren kennen en echt goede (zij het eenvoudige) maaltijden te eten met nieuwe vrienden. Dat waren voor ons een aantal van de leukste onderdelen van de reis. We stonden vaak vroeg op en namen even de tijd om koffie te drinken en te ontbijten voordat we onze tassen inpakten en eropuit gingen voor de dag.

Zoals bij de meeste avonturen in afgelegen gebieden, waren er steeds nieuwe uitdagingen. We hadden halve dagen vol met regen, wat schaafwonden en een pijnlijke rug, slaapproblemen en een nare valpartij, steile beklimmingen en harde wind, en één avond moesten we ons haasten om ergens nog wat eten te vinden vanwege een miscommunicatie bij het maken van onze reservering (geen zorgen, we vonden instantnoedels). Maar alles bij elkaar genomen verliep de tocht best soepel. Patagonië is berucht om zijn uitdagende omgeving. Sommigen zeggen dat je elke dag wel vier seizoenen krijgt, dus wij waren best gelukkig met onze situatie.

Als er geen enkele uitdaging is, of dat nu tijdens een duurloop of in het dagelijks leven is, heb ik niet het gevoel dat ik echt iets leer. Als je uitdagingen benadert vanuit nieuwsgierigheid en een bereidheid om te experimenteren, merk je vaak dat je tot veel meer in staat bent dan je denkt. Onze trailrun was een perfect voorbeeld van deze houding. We deden ons best om alle details te plannen en de juiste uitrusting in te pakken, maar uiteindelijk maak je altijd wel ergens een fout. Die “oh shit”-momenten bepalen wel een beetje wie je bent als mens. Maar dan heb ik ook echt het gevoel dat ik leef.

Trucs voor op de trail en tips voor je uitrusting

Ik heb het geluk dat ik veel ervaring heb met dit soort dingen. Ik ben opgegroeid met twee ouders die parkwachters waren. Ik leerde kajakken rond dezelfde tijd dat ik leerde lopen, en op de basisschool begon ik tochten van een hele week te maken. Tegen de tijd dat ik afstudeerde, had ik meer dan twee jaar van mijn leven in een tent geslapen, vaak ergens op een afgelegen plek. Op dat punt in mijn leven was het bijna een tweede natuur geworden.

Ik heb veel kleine trucjes geleerd over hoe je warm, blij, comfortabel en stabiel kunt blijven als er iets mis gaat. Een van de eerste regels van elke soort tocht door afgelegen gebied is om goed voor je voeten te zorgen. In tegenstelling tot vrijwel elk ander deel van je lichaam, als er iets misgaat met je voet of enkel, moet je waarschijnlijk geëvacueerd worden. Voor zoiets als deze tocht betekent het dat je je schoenen van tevoren echt grondig moet testen. Zorg ervoor dat je wollen sokken draagt, omdat die goed tegen water en kou kunnen, geef je voeten regelmatig een ijsbad in bergrivieren en breng zo nodig sporttape of bandage aan om te beschermen tegen peesontstekingen. Tot nu toe ben ik nooit een teennagel kwijtgeraakt en ik hoop dat ik dat nog steeds kan zeggen op de dag dat ik sterf. Voor dit project droeg ik de Brooks Cascadia 15, een stevige schoen met veel demping en voldoende grip, waardoor het de perfecte schoenen waren voor Patagonië.

De juiste uitrusting is essentieel voor elk outdooravontuur. Voor mijn reis naar Patagonië heb ik een fastpack-rugzak van 40 liter gebruikt, maar waarschijnlijk had ik ook iets kleiners kunnen gebruiken. Ik had er reservekleding, snacks, een EHBO-kit, een slaapzak en wat elektronica in zitten. Het cruciale voor ons was om kleding mee te nemen die gemakkelijk in laagjes met elkaar te combineren was. Het weer verandert daar snel, dus we wilden snel kunnen wisselen tussen een GORE-TEX regenjas, windjack, pufferjack of tussenlaag, afhankelijk van de omstandigheden en hoe snel we gingen. Ik bracht het grootste deel van mijn dagen door in een Canopy jack en Switch Hybrid hardloopbroek doorgebracht, omdat ze beide ademend zijn, maar ook een beetje wind en lichte regen kunnen tegenhouden. En natuurlijk is het belangrijk om alleen kleding mee te nemen die vocht afvoert, snel droogt en warm blijft als het nat is; laat de katoenen laagjes vooral thuis.

Wat is de volgende stap?

Na een week van thuis zijn, foto’s bewerken en schrijven over de ervaring, heb ik alweer zin om terug te gaan. Er zijn niet veel plekken die me net zo aanspreken zoals Patagonië, en nog minder plekken die ik meer dan eenmaal wil bezoeken (nieuwigheid staat heel hoog op mijn prioriteitenlijst), maar deze plek en dit park is er zeker wel één van. Voorlopig zit ik in een langzaam basisopbouwplan voor het hardlopen terwijl ik het skiseizoen afrond. Ik breng dit voorjaar nog een maand door in Europa, voordat ik de ski’s eindelijk in de opslag zet en kilometers ga maken voor het zomerseizoen in de bergen.