Hoe je kilometers je geest helpen

Wees waar je voeten zijn

Hardloper, voetbalcoach en Brooks-partner Chris Malenab is open over de uitdagingen waarmee hij te maken heeft. Chris heeft een bipolaire stoornis en jarenlang voelde hij zich daarin alleen. In 2019 bereikte Chris wat hij een kookpunt noemt; hij overleefde een zelfmoordpoging.

“Door mijn platform nu te gebruiken, of het nu voor voetbal of hardlopen is, hoop ik dat ik een verschil kan maken in het leven van één persoon”, zegt hij.

Chris heeft zich sinds zijn mislukte zelfmoordpoging hard ingezet voor belangenbehartiging in de geestelijke gezondheidszorg. Van 30 tot 31 december 2021 liep hij tijdens een livestream 160 kilometer op een loopband, en haalde daarmee meer dan $ 5.000 op voor de American Foundation for Suicide Prevention. En elk jaar van 16 april, de Wereldwijde Puntkommadag, tot en met de mei, de maand van de geestelijke gezondheid, verkoopt hij T-shirts om geld in te zamelen voor doelen op het gebied van geestelijke gezondheid. Deze verkoop heeft organisaties geholpen zoals Hope Squad, Hope for the Day en de Jordan Porco Foundation; dit zijn allemaal peer-to-peer voorlichtingsgroepen voor zelfmoordpreventie die diensten verlenen aan scholen.

Naast zijn werk met een therapeut gebruikt Chris het hardlopen om ervoor te zorgen dat hij mentaal gezond blijft. Het helpt hem om in het moment aanwezig te zijn.

“Ik heb een motto dat ik heb opgepikt toen ik voor het eerst begon te hardlopen, en ik gebruik het nu ook in de rest van mijn leven: ‘Wees waar je voeten zijn.’ Dat staat ook op mijn ID-armband, die al mijn contactgegevens voor noodgevallen bevat. Hardlopen is een geschenk, wat me eraan herinnert dat het leven ook een geschenk is. Hardlopen herinnert me er ook aan dat ik met een bipolaire stoornis leef. Niet elke dag zal perfect zijn. Niet elke hardloopsessie zal perfect zijn. Ik weet dat als ik het rondje hardlopen afmaak, ik me veel beter zal voelen. Ook al voel ik me geplaagd door depressie, ik weet dat als ik opsta uit bed en mijn tanden ga poetsen, het beter zal gaan.”

Chris hoopt dit jaar in december de grens van drie uur te doorbreken tijdens de California International Marathon. Hij heeft ook een droom om zeven dagen achter elkaar 42,2 km te rennen.

Volg Chris op Instagram om op de hoogte te blijven van zijn hardlopen en zijn belangenbehartiging.

Terugkomen na een verbroken routine

Brooks Beast Allie Buchalski is dol op de manier waarop haar team is georganiseerd. De Beasts komen vier dagen per week bijeen voor officiële trainingen met af en toe een weekendtraining voor net wat extra’s. Woensdag en zaterdag zijn meestal dagen om zelfstandig te gaan hardlopen, en Allie loopt op die dagen meestal zo’n tien kilometer, soms alleen, en soms met de Brooks Trailhead Running Club die vertrekt vanuit de winkel in Seattle. Als ze op reis of op vakantie is, probeert ze zich ook aan haar routine te houden, want als hardlopen je werk is, moet je het ook doen wanneer je er geen zin in hebt.

Maar Allie houdt van een routine en geeft toe dat ze een nerveuze bal vol energie is als ze niet hardloopt. Daarom was de COVID-19-pandemie voor haar nogal heftig. Het team werd stilgelegd. Races werden geannuleerd. Daarna kwam de grote klap: de Olympische kwalificatiewedstrijden werden uitgesteld.

“Hardlopen houdt me in evenwicht. Het helpt me om de dingen die in mijn leven spelen te verwerken. Daarom was COVID vreselijk voor mij. Ik had het moeilijk; het werd mentaal steeds zwaarder omdat onze races werden geannuleerd. Het omcirkelen van een evenement op je kalender kan je echt enorm stimuleren. Toen raakte ik geblesseerd. Ik leef helemaal voor mijn routine, en dit alles heeft dat op zijn kop gezet.”

Toen zocht Allie voor het eerst hulp bij een sportpsycholoog.

“Ik had iemand nodig om me door die impasse heen te helpen. Ik wou dat ik het eerder had gedaan. Maar ik ben blij dat ik nog steeds met diezelfde arts werk. Hij heeft veel dingen met me doorgewerkt, gewoon dingen over het leven en hardlopen op het moment dat we in die gekke periode zaten. Ik ben er erg dankbaar voor.”

De lockdowns en de blessure dwongen Allie om het wat rustiger aan te doen. Ze deed veel aan yoga, fietsen, meditatie en hield een dagboek bij.

“Ik nam in het algemeen veel tijd om stil te zitten. Dat vond ik best moeilijk. Het deed me ook beseffen dat het geweldig is als alles goed gaat. Maar het is belangrijk om ook aanwezig te zijn als het moeilijk is. Sta jezelf toe om het te voelen. Moet je huilen? Laat het eruit komen. Ik kom in de problemen als ik die negatieve momenten niet volledig ervaar. Het leven heeft gewoon ups en downs. Als je tijdens die pieken en dalen een goede mindset hebt, kun je beter in evenwicht blijven.”

Volg Allie op Instagram om een voorproefje te krijgen van haar routine.