Fijne Internationale Vrouwendag

Deze professionele atlete verloor haar been door een blessure, maar herpakte zichzelf door te gaan hardlopen

Op 16-jarige leeftijd was Desirée Vila uitgegroeid tot een professionele acrobatische turnster. De toekomst zag er rooskleurig uit voor de jonge Spaanse, maar een plotselinge blessure veranderde haar sportcarrière en haar leven. Tijdens een training voor de European Acrobatic Gymnastics Championships in 2015 brak Vila haar scheen- en kuitbeen. Het ernstige letsel werd nog verergerd door medische nalatigheid en Vila moest haar been laten amputeren.

“Het duurde even voordat ik weer kon sporten. Ik moest herstellen, zowel fysiek als mentaal, en opnieuw leren lopen, wat natuurlijk het allerbelangrijkste was. Toen ik eindelijk weer onafhankelijk kon lopen en in 2016 terug naar school ging, vonden de Olympische en Paralympische Spelen plaats in Rio. Toen ontdekte ik de aangepaste sport en besloot ik dat ik wilde leren hardlopen, net als de mensen die ik op tv zag. Sindsdien ben ik gemotiveerd door de wens om weer aan sport te doen", zegt Vila.

Sinds haar letsel leeft Vila volgens het motto “Het enige ongeneeslijke is de wens om te leven”. Ze vertegenwoordigde Spanje op een aantal paralympische kampioenschappen, waaronder het World Para Athletics European Championship in 2018, waar ze zesde werd bij het verspringen, en de Paralympische Spelen van 2021 in Tokio.

Vila is ook een ster op sociale media. Met 88.000 abonnees op YouTube, 64.000 volgers op Instagram en 883.000 volgers op TikTok gebruikt Vila haar platforms om handicaps te normaliseren en het belang van sport te promoten.

Het advies van Desirée Vila voor vrouwelijke hardlopers

“Zoek naar de kansen die verandering met zich meebrengt. Wees enthousiast over alles wat je doet, ook al lijkt het onbelangrijk. De eerste stap die ik met mijn prothese zette, na zes maanden op krukken te hebben gelopen en in een rolstoel te hebben gezeten, gaf me een gevoel van ongelofelijke vreugde. Zo zouden we het leven moeten benaderen: met de houding van die eerste stap, want later komen er nog meer.”

Hardlopen is een constante voor deze moeder, ondernemer en voormalig All-American-atleet

Julia Stamps Mallon stond op de cover van Runner’s World toen ze nog op de middelbare school zat. Ze groeide uit van een wonderkind tot een succesvolle cross country- en baanatlete, maar Stamps verbrijzelde haar been bij een skateboardongeluk op de universiteit. Ze moest haar hardloopcarrière opnieuw vormgeven.

“Ik heb altijd van hardlopen gehouden. Al op jonge leeftijd speelde het een grote rol in mijn leven. En van mijn 18e tot mijn 22e werd mij drie keer verteld dat ik nooit meer zou kunnen hardlopen. Na mijn ongeval kon ik een jaar lang niet lopen. Als een dokter je vertelt dat je iets niet meer kan, is dat volgens mij een manier om je te motiveren”, zegt ze.

Het maakte Stamps Mallon niet uit op welk niveau — ze moest en zou hardlopen.

“Ik wilde de wind op mijn gezicht voelen, de zweetdruppels op mijn voorhoofd, mijn veranderende ademhaling. Dus leerde ik opnieuw lopen. Daarna leerde ik weer joggen en uiteindelijk liep ik de marathon van New York.”

Stamps Mallon is nu een ervaren trailrunner, moeder van twee kinderen en medeoprichter van een evenementenbedrijf genaamd Eventus Outdoors. Haar motivatie om te hardlopen is nog steeds hetzelfde: ze houdt er simpelweg van.

Advies van Julia Stamps Mallon voor vrouwelijke hardlopers

Profiteer van de stilte die hardlopen met zich meebrengt. Ik denk dat juist nu, nu alles zo hectisch is en er zoveel gaande is in de wereld, hardlopen een moment is waarop je even tot rust kunt komen en kunt genieten.

Marathonloper uit Maryland pleit voor het belang van bh's, brunch en body positivity

Marketingexpert en hardloopcoach Alexandria Williams haat hardlopen in de regen. Haar afkeer van hardlopen in nat weer komt voort uit haar eerste Did Not Finish (DNF) in de marathon van Boston van 2018, toen de deelnemers te maken kregen met moessonachtige omstandigheden.

Een jaar na Boston kreeg ze aan het einde van de marathon van Chicago last van kramp, maar ze slaagde er toch in de finish te halen. Een paar dagen later, tijdens de Marine Corps Marathon, werd Williams opnieuw op de proef gesteld door wateroverlast. Ze raakte voor de race in paniek en begon te bidden dat het voor het 20km-punt zou gaan onweren. Maar Williams realiseerde zich dat ze verder was dan in Boston en dat haar voorbereidingen hun vruchten afwierpen.

“Ik heb aanpassingen gedaan. De tips voor regenachtig weer stonden inmiddels in mijn geheugen gegrift. Plastic folie om mijn voeten, Vaseline, hydratatie. Dankzij mijn DNF kon ik de Marine Corps Marathon succesvol voltooien, omdat ik nu wist wat ik moest doen. Ik heb alle tips, mentale weerbaarheid en uithoudingsvermogen gebruikt om twee marathons achter elkaar uit te lopen”, zegt ze.

De mentale en fysieke beproevingen van het marathonlopen zijn niet de enige uitdagingen waarmee Williams te maken heeft gehad in de sport.

“Als minderheid vink ik verschillende vakjes aan. Ik ben volslank. Ik ben een vrouw. Ik ben zwart. Al deze dingen en het lopen van marathons hebben veel tegenslagen met zich meegebracht. Ik heb vaak te maken gehad met racisme en verschillende vooroordelen, omdat ik op basis van mijn lengte en huidskleur geen echte hardloper zou zijn. Het was belangrijk dat ik andere mensen tegenkwam die met dezelfde uitdagingen te maken hadden.”